We hebben een uitzonderlijke bakker. En ik ben niet de enige die dat vind. In het weekend staat de rij wachtenden tot een eind in de straat. Soms wel veertig man. En dan heb ik de vrouwen nog niet mee geteld. Maar die zijn met veel minder. In de rij staan voor de bakker is blijkbaar een mannenzaak. Maar dat is niet erg, want het gaat vooruit. We worden door meer dan tien vrouwen bediend. En er is koffie voor de wachtenden.
En altijd wel wat te zien. Zoals de activiteit in de bakkerij. Door een glazen wand kun je volgen hoe vooral de patisserie wordt gemaakt.
Ik zou er geld voor geven, of toch heel blij zijn, mocht ik eens enkele dagen in de bakkerij mogen meedraaien. Om zelf te kunnen zien hoe ze dagelijks het mirakel van de vermenigvuldiging van broden en vissen voltrekken. Maar dan in de plaats van vissen, de lekkerste taarten en gebakjes, pistolets en koeken, croissants en snoepjes. En alsof dat nog niet genoeg is kun je er ook drietraps-bruidstaarten bestellen of ander gelegenheidsgebak. De klant is hier geen koning, maar een verwend kind.
Als ik sta aan te schuiven beeld ik mij soms in dat ik in New York of Parijs bij de bakker sta. De sfeer, de ruimte, het design voelt internationaal. Alleen al de verlichting. Zoiets zie je normaal niet bij een bakker.
Hoewel de meesten recht voor zich uit staren, wordt er door sommigen toch op een niet Belgische wijze onder elkaar gepraat. Joviaal, luidruchtig, van “hé, wie heb ik daar”, maar dan in het Engels, het Frans en in talen waar ik nooit van gehoord heb. Het lijkt wel een receptie in een kunstgalerij. Maar met de geur van brood en koffie.
Dit is dan ook geen bakkertje van tien in een rozijn, waar geel koper nog de toon zet en ouderwetse taarten steevast op papieren broderie staan. Dit is een hotspot voor wie houdt van lekker brood en aanverwanten. En van klasse. Gebak en andere patisserie lijken wel uitgestald alsof het juwelen zijn en (h)eerlijk gezegd, in hun genre zijn ze dat vaak ook. Alleen is er geen glazen wand. Wel een lint zoals in een museum. Om de kijklustigen op afstand te houden.
De broden liggen dan weer op functionele rekken. Heel basic. Ik heb er geen idee van hoeveel soorten brood er liggen. Wij houden van multi-granen en Ardeens. Maar ik wed dat er dagelijks nog meer dan twintig andere soorten brood worden aangeboden.
Sommigen vinden het een salut-les-copains-bakker. Maar wat zou er mis zijn aan een sfeertje van vrienden onder elkaar? En ja, in het weekend lijkt de dresscode algemeen would be sportief. Docksides aan de voeten, gestreepte sweater losjes over de schouders, alsof ze vlug nog warme pistoleekes komen halen alvorens ze naar hun yacht snellen. Zeker vroeg in de ochtend, wanneer ik dus ga en op een verkeerde filmset verzeild lijk te zijn. Maar ik sta liever tussen propere imaginaire sporters dan tussen verstokte rokers. Bij de bakker wil je toch vooral dat verse brood ruiken?
Het is wel een bakker voor macho’s, vind ik. In de aanloop naar Valentijnsdag had de bakker er niet beter op gevonden dan een mannequin in de winkel te plaatsen. Zo’n etalagepop in een knalrood niemandalletje, met een plumeau in haar handen. Misschien had hij die verenpluim wel ergens anders willen steken dan dat ze, zoals nu, een beetje onhandig met een rekkertje aan de handen van de etalagepop was bevestigd. Het was geen gezicht. Dat was geen pop met een plumeau, maar een tang op een varken. Een poetspoes voor Valentijn. Hoe haalt een uitstekende en moderne bakker zoiets in zijn hoofd? Wat wil hij daar mee zeggen? Neem ook eens een taartje mee voor uw Poolse, Roemeense of Congolese poetsvrouw?
Omdat ik toch nog een hele rij voor mij had sprak ik er de bakkersvrouw op aan. “Stoort het jou niet dat jouw man vrouwen als “kuisvrouwen” neerzet? Jou in de eerste plaats? Wat moeten al die zelfbewuste vrouwen daarvan denken?”
Zij kon er mee lachen. “Ach, soms mag hij ook eens zijn goesting doen, zegt ze, hij moet van mij al het hele jaar in zo’n wit-blauw gestreept Jean-Paul Gaultier truitje lopen. ‘Lebleu, le beau male’, lachen sommigen, verwijzend naar de redelijk erotische reclame voor een mannenparfum. En je had hem moeten horen toen hij met Sinterklaas als zwarte Piet in de bakkerij moest opdraven. Compleet zwart geschminkt met vuurrode lippen en in een blinkend satijnen pakje. Hij weet wie er de baas is en dan vergeef ik hem die etalagepop. Hij heeft die ooit op een rommelmarkt gekocht en wou die altijd als eens in de winkel zetten, maar dat past niet bij brood, hé. Nu met Valentijn heeft hij zijn kans gezien.”
Daar sta je dan als voorvechter voor de emancipatie van de vrouw.
We spraken af dat ze het volgend jaar anders zouden doen. Ik stelde al gratis en voor niks een tekst voor: “ik werk een heel jaar aan mijn lijn, met Valentijn wil ik één keer echt “lekker” verwend zijn?” We zouden die tekst dan op een pancarte kunnen zetten, die de mannequin als in een betoging naar boven houdt zodat de klanten die staan te wachten reeds van buiten in de rij over de hoofden heen kunnen zien dat er iets aan het gebeuren is. En als ze dan dichterbij komen…Verrassing, staat die mannequin in bikini. Om haar slanke lijn te tonen.”
Ze zei dat ze er zou over nadenken. Ik ben benieuwd.