Sinds dit schooljaar gaat de lagere school ‘De Spiegel’ met kleuterschool ‘De Krokodil’ samen onder de naam ‘De kleine stad’. Voor de Voorleesweek maakte ik een verhaal over de herkomst van de naam ‘De Krokodil’. Ik las het twee jaar terug voor in het klasje van Otto en deze week in het klasje van Titus.
Ik ben de opa van Titus. Twee jaar geleden las ik voor in het klasje van Otto, de grote broer van Titus.
Deze school heette toen nog niet “De kleine stad”, maar “De krokodil”. Je ziet het nog aan de tekeningen op de muren. Maar waarom heet een school nu “de Krokodil”? Krokodillen zijn toch geen leuke dieren?
Je kunt er niet mee gaan wandelen als met een hond. Je kunt ze niet op de schoot nemen zoals met een poes. Waarom dan krokodillen in deze school?
Ik zal het jullie vertellen.
Meestal zijn onze schoenen van leer gemaakt. Ook boektassen en handtassen waren vroeger altij van leer gemaakt. En dat leer komt van gedroogde dierenhuiden. Vooral van koeien en varkens. Daar zijn er heel veel van. Ook van slangen worden schoenen en handtassen gemaakt en daar zijn er al veel minder van. En leer van krokodillen is nog duurder, want daar zijn er nòg minder van en krokodillen zijn moeilijk om vangen.
Lang geleden woonde in dit huis een meneer die handtassen maakte.
Zijn naam was Sjaak Kosch en men zei dat hij de beste handtassenmaker van het land was. Iedereen wou een handtas van Sjaak Kosch. Het duurde niet lang of de mensen noemden een handtas een Sjaak Kosch.
Sjaak verdiende genoeg centjes met de handtassen die hij maakte, maar toen hij hoorde dat je met handtassen van krokodillenleer nog meer kon verdienen, wou hij die ook maken.
Hij ging naar Afrika kleine krokodillen vangen en bracht die mee naar dit huis.
Niemand mocht dat weten, dus metste hij de ramen en deuren van de eerste speelplaats dicht.
Jullie kennen die spelplaats als fietsentuin. Nadat alle ramen en deuren dicht waren vulde Sjaak die speelplaats metershoog met water en gooide er de krokodillen in.
Van op de loopbrug, die je nog tussen de gebouwen kunt zien, gooide hij eten naar de krokodillen om die flink te laten groeien zodat hij later veel handtassen van hun vel kon maken.
Dat eten was niet meer dan het oude brood dat hij ’s avonds ophaalde bij de bakkers uit de buurt. Die waren blij dat ze er zo makkelijk van af geraakten. En Sjaak moest zo geen duur vlees kopen voor zijn krokodillen.
Maar wat vonden de krokodillen daar van?
Tja, die zouden natuurlijk liever in het zonnetje aan de rivier liggen wachten tot er een lekker diertje aan het water kwam drinken en dan “Wham” snel toeslaan met hun grote bek. Maar hier moesten ze leven van oud brood.
Op een dag zeiden ze tegen elkaar. Wat zitten wij hier eigenlijk te doen? Wij zien hier geen zon, en wij krokodillen moeten toch kunnen jagen en iets lekkerder eten dan altijd maar dat stom oud brood ?
Ze staken de koppen bij elkaar en zochten samen hoe ze hier weg konden.
De jongste krokodil die altijd mee luisterde als Sjaak Kosch naar Bob de Bouwer keek, had een idee. Als we nu eens proberen van een levende toren te maken die zo hoog is als die loopbrug daarboven. Dan kunnen we het gebouw in en vandaar naar buiten en…ontsnappen.
Hoe kunnen wij nu een toren bouwen? Wij hebben toch geen planken en hamers. Wij zijn toch geen werkmannen?
Neen, maar we hebben wel onszelf. Krokodillen kunnen goed stilliggen, toch? Als nu de ene krokodil op de andere gaat liggen en daar dan weer een bovenop, en dan weer een, dan geraken we op de duur toch tot aan die loopbrug en kunnen we ontsnappen.
“Kunnen wij dat maken?” riep hij tot slot. De andere krokodillen antwoorden samen: “Nou en of!”
De volgende dag begonnen de krokodillen zich op elkaar te stapelen. Dat ging niet makkelijk. Keer op keer vielen ze samen terug in het water. Maar ze bleven proberen. Hoger en hoger, stilliggen, en dan er weer eentje bovenop… Het moest lukken, zo.. en ja, uiteindelijk bouwden ze een toren van krokodillen tot aan de loopbrug. De eerste twee die boven geraakten trokken de derde naar boven en aan die haar staart hing er al een vierde en een vijfde. Ze waren vrij.
Wiggelwaggelend liepen ze dit grote gebouw uit en de stad in.
Ze wilden terug naar Afrika om in de zon aan het water te liggen.
Maar ze waren nog maar enkele straten ver wanneer ze op een winkel van handtassen van krokodillenleer botsten … Het is dus echt waar, Sjaak Kosch wil ons in stukken te snijden om kleine zakken van ons te maken!!! De krokodillen werden heel boos. Ze liepen door de straten en riepen: “ wij zijn krokodillen, geen Sjaak Koschen, wij zijn krokodillen, Sjaak Kosch mag ons niet villen..
Dat hadden ze natuurlijk niet moeten doen, want snel werden ze door de politie gevangen genomen en naar de Zoo gebracht.
“Wij willen niet in de Zoo, wij moeten terug naar Afrika”, zei de grootste krokodil.
“Maar wat doe je hier dan in de stad”, vroeg de politie.
“Wij werden gevangen genomen door Sjaak Kosch, die handtassen van ons gaat maken. Hij verstopte ons in een groot huis, niet ver van een park.”
De politie geloofde er niks van. Krokodillen die arm in arm door de straten lopen zonder dat het carnaval is. En ze kunnen nog praten ook. Dat kan toch niet…
Toch ging de politie een kijkje nemen in dat grote huis van de beroemde handtassenbouwer… En ja, wie had dat kunnen denken. Die pratende krokodillen hadden gelijk. Die Sjaak Kosch wou hen in stukjes snijden om er handtassen van te maken. De politie stak Sjaak in de gevangenis.
Iedereen kende Sjaak Kosch maar niemand had gedacht dat hij in dat grote huis levende krokodillen hield. Vele mensen kwamen nieuwsgierig kijken naar dat huis van de krokodillen.
Vele jaren bleef het huis gesloten. Er gebeurde niks meer. Tot de stad het kocht en helemaal opkuiste. Het huis was zo groot dat men er makkelijk een school voor lieve kindjes zoals jullie kon van maken. Midden in de stad.
De school werd een succes, maar had nog geen naam. En toen zei iemand “waarom noemen we het niet gewoon “de krokodil”. De meeste mensen kennen dit huis toch al als het huis van de krokodil.
Iedereen vond dit een goed idee. Lange tijd heette deze school “DE KROKODIL”.
Tot de school samenging met een andere school iets verder op.
Samen kozen beide scholen voor een nieuwe naam ‘DE KLEINE STAD’. Dat vond men toch beter voor een fijne school met kindjes die van overal kwamen zoals in een echte stad.
En wat gebeurde er met Sjaak Kosch? Na zijn gevangenisstraf ging die in Frankrijk wonen. Hij veranderde zijn naam in Lacoste en maakte nu polotruitjes.Hij kon zijn krokodillen niet vergeten want op elke truitje zette hij …een kleine krokodil. Kijk maar. Misschien heeft papa of opa ook nog zo een truitje met een krokodilletje op. Zeg hen dan maar dat die krokodillen van dit huis komen.
21 november 2022 – Hugopa