(Dit verhaal is geschreven in maart 2007, toen Bracke nog Terzake deed)
Je zag Siegfried Bracke denken, gisteren in Terzake. Als jong verslaggever had hij nog nota’s genomen in steno. Hij had het met veel moeite geleerd. Hij kon de woordvoerder meestal wel volgen, maar wanneer hij de tekst achteraf wou uitschrijven, kon hij er niet veel meer uit opmaken dan de aanhef ‘dames en heren’ en het slot ‘bedankt voor uw aandacht’. Vaste afkortingen die hij uit het hoofd kende, maar het verhaal er tussenin leken plots niet meer dan mooi geschreven krullen en streepjes.
Zo praat die Inge Vervotte, vond Siegfried terecht. Snel en sierlijk, zonder aarzeling, maar na drie zinnen volg je niet meer, niet dat het moeilijk is, maar omdat ze in feite niets zegt. Als je niet hier en daar een trefwoord kunt opvangen, zou je denken dat ze stiekem haar catechismus zit af te rammelen.
Siegfried werd door Vervotte in snelheid gepakt en dat was hij niet gewoon. Hij luisterde, schudde met zijn hoofd en vergat haar af te stoppen. In plaats van haar aan het kruis te spijkeren (haar aan het kruis, niet omgekeerd) en een antwoord te eisen op de vraag of ze nu ‘ja of neen’ budget zou vrijmaken voor die zware gehandicapten die we in de reportage gezien hadden. Hij liet haar varianten borduren op “natuurlijk moeten die mensen geholpen worden”, maar blijkbaar niet door haar. 
Het is de truc met de lege doos die Inge opvoert sinds ze nog een klein spierinkje was. Toen ze een ondergeschoven kindje was, dat bijna niet mee mocht met de Christelijke Mutualiteiten naar Maloya omdat zij er zo ziek uitzag. Ze was vel over been, zo bleek en broos dat je er medelijden mee had en ook was ze niet breder dan haar kartonnen doos, waarop ze veel te groot Vervotte Ingeborg had geschreven. Haar huilen was zacht en zielig, zonder dat er een traan uit die grote droeve ogen kwam. De begeleidende verpleegster kon het niet meer aanzien en droeg Vervotte vlug de bus in, met de belofte aan de ouders en de verantwoordelijken van het ministerie van gezondheid dat ze persoonlijk voor haar zou zorgen. De ouders dankten God en de verpleegster die de meest ervaren verpleegster van Mechelen en omstreken bleek en al jaren met de ziekenkas naar Zwitserland meeging. Na haar reis met Vervotte zou deze zorgzame Florence Nightingale evenwel nooit meer dezelfde zijn. Meer nog, na de 14 dagen Maloya moest ze op doktersbevel een maand het sanatorium in om te herstellen van de zenuwinzinking die de kleine Inge haar had aangepraat.
Gebukt onder complexen koos Vervotte voor een studierichting die knappe grieten links laten liggen omdat er geen glamour afstraalt van een maatschappelijk assistente.
Vervotte haalde bij de examens, die nu ook mondeling waren, weer haar lege doos boven. Als een karmelietesse die eindelijk haar zwijgplicht mag doorbreken, ratelde ze, niet eens de vragen van de examinator afwachtend, aan een stuk door tot de brave man, overspoeld door haar tsunami van woorden, haar buiten stuurde met een angstig “het is goed, ga maar, ‘t is goed”.
Haar verbaliteit was haar enige troef om aandacht te krijgen. Ik praat maar door en doe of ik interessant ben tot ze naar me luisteren. Desnoods zeg ik de paternoster van achter naar voren op, want als ik blijf praten lijkt het van op een afstand dat ik dan toch bij het gezelschap hoor.
Maar keer op keer luisterden de mensen niet eens naar wat dat Thereseke van Lisieux aan ’t vertellen was. Ze keken haar even verbaasd aan en lieten haar in het niets door tateren. Het deed pijn van binnen zo genegeerd te worden, maar toch vond Inge dat ze haar doos van Pandora gevonden had. Moedig blijven praten, ziekjes blijven kijken, en ik haal mijn slag thuis. Wie mijn toehoorders ook zijn, wat de omstandigheden ook zijn, ik krijg altijd gelijk, zelfs zonder dat ze willen weten waar ik het over heb. Wanneer ik praat, willen de mensen zo vlug mogelijk verder gaan met hun leven, dat veel interessanter is. Maar ondertussen kan ik ze zelfs blanco cheques laten tekenen. Als dit mijn enige talent is wil ik God daar toch voor danken en dit talent niet begraven maar er mee werken.
Wie van ons heeft niet van kanaal veranderd, toen ten tijde van de Sabenacrisis dat zielige vakbondsmeisje het weer eens in het gesproken dagblad kwam uitleggen. De media volgde haar met ongeloof, luisterde, zoals te voorspellen was, niet naar wat ze zei, maar schreef wel dag na dag over het fenomeen Vervotte. Dat meisje kan het nog ver schoppen in de politiek werd al meteen voorspeld. Wat zij deed paste inderdaad perfect bij de vernieuwde CD&V. Na Dehaene, die niet wou antwoorden als het hem niet zinde, had de partij besloten dat diegenen die voortaan het woord namen in hun naam onbewogen volzinnen konden braken zonder dat er lettertjes in de brij zaten. Leterme was daarmee in zijn West-Vlaanderen inmiddels het stadium van graag geziene kermis attraktie ontstegen. Wat hij deed had men nog nooit gezien, niet van Marc Eyskens, die weliswaar welbespraakt, na elke trouvaille op applaus wachtte, niet van Pieter De Crem die met zijn schaperig geblaat alleen maar op de zenuwen werkte. Aan Leterme kon je om het even welke vraag stellen en die begon te praten. Zonder te moeten nadenken, zonder gestes, zonder stoppen en zonder dat je er aanstoot kon aan nemen, want eigenlijk sprak hij zonder inhoud. En hij kon die truc in een verstaanbaar Nederlands brengen en zelfs in het Frans. De boeren waarbij hij zich thuis voelde, duwden hem soms voor de grap een volle minuut in de koeienbak onder water. Tot algemene hilariteit bleek hij gewoon verder te praten wanneer men hem weer boven water haalde.
Ook aan de andere kant van Vlaanderen had de partij iemand gevonden die dat kon, maar alleen veel trager. Jo Vandeurzen zou nooit die vlotheid van Leterme evenaren, maar met zijn open hemdskraag was hij de volkse voorzitter, die nog eens rustig zou herhalen wat zijn baas veel vlugger verteld had. Als ze nu nog in het centrum van Vlaanderen een vrouw zouden vinden, die de devotie had van een Mia De Schampelaere, maar in tegenstelling tot deze stille aanbidster, ook de truc met de lege doos zou beheersen, dan zat de partij en die vrouw gebeiteld. Niet alleen in de regering, maar ook in de slappe was, of zoals gisteren in Terzake als Minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin.
Ondanks de goede raad die ze ongetwijfeld krijgt van de 20 gespecialiseerde raadgevers op haar kabinet, nam ze eens te meer
Siegfried Bracke weerloos in haar lege doos.
Onder haar verantwoordelijkheid zijn de wachtlijsten voor steun aan personen met een handicap in plaats van korter nog met 2000 wachtenden langer geworden.
3/3/2007