De benaming Bern-0-letters is meer dan veertig jaar oud. Van toen mijn vader te jong overleed en ik de familie Bernolet probeerde te steunen met een soort ‘goed gevoel’-blad.
Het was een gestencild en geniet blad, met familienieuwtjes, aangevuld met al wat ik kon vinden dat tot een leuk verhaaltje kon leiden. Voor de kinderen was er een in te kleuren pagina, een zoek de zeven verschillen-tekening en een huisgemaakt kruiswoordraadsel. Mijn vader die Elie heette, gaf ik een nieuw leven in de verhalen over Lie van der Loep, detective. Ik had nog geen kinderen en bijgevolg meer vrije tijd. Maar toen mijn kinderen geboren werden verschoof de aandacht steeds meer en belandde Bern-0-letters voorgoed in de schuif.
Toen het internet kwam pikte ik de naam terug op. Voor een blog, met korte berichtjes, net.verhalen, noem ik ze zelf, over alledaagse dingen. Mensen die ik ontmoet, rare gebeurtenissen, overpeinzingen, over vroeger, over politieke patsers en andere bekenden.
Beschaafde verhalen, zonder polemiek, zonder onzin, maar met het hart, de cadans en de pointe op de juiste plaats.
Een tekst moet “bekken”, het verhaal moet “rollen”, daarom lees ik het altijd luidop voor aan mijn vrouw. Haar commentaar is mij heilig, misschien omdat zij haar beoordeling in één enkel woord kan samenvatten. Zij zal bijvoorbeeld zeggen: “ik vind het een aangenaam verhaal. Of een grappig verhaal, of een ontroerend, een mooi, een hilarisch of een fantastisch verhaal…” Dat laatste dan wel in de betekenis van fantasierijk. Als ik aandring op enige kanttekening, zegt ze mij met de hand op het hart, dat zij nog nooit meer woorden heeft nodig gehad. Ik weet dat zij nog altijd van mij houdt.
Veel leesplezier,
Hugo Bernolet